Janusz Zaorski, Haker (2002) Film ČSFD.cz, Janusz Zaorski filmy ČSFD.cz, filmografie z ČSFD.cz Najdise.cz najdi a poznej lidi, kteří se narodili ve stejný den jako ty Janusz Zaorski, Haker (2002) Film ČSFD.cz Anna Osmólska-Mętrak has 23 books on Goodreads with 740 ratings. Anna Osmólska-Mętrak’s most popular book is La casa delle voci. Konkurs o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka dla młodych krytyków filmowych – ogólnopolski konkurs krytyczno-filmowy dedykowany polskiemu krytykowi filmowemu Krzysztofowi Mętrakowi , organizowany od 1995 roku z inicjatywy reżysera Piotra Łazarkiewicza. Głównymi organizatorami Konkursu są Anna Osmólska-Mętrak i Janusz Zaorski, we współpracy z Polskim Instytutem Sztuki Filmowej oraz 0 likes, 0 comments. Accademia Włoskiego Kina zaprasza na specjalny odcinek poświęcony bogatej twórczości filmowej Moniki Vitti. Od filmów Antonioniego, .. People named Janusz Zaorski. Find your friends on Facebook. Log in or sign up for Facebook to connect with friends, family and people you know. Log In. or. Sign Up. { "@graph" : [ { "@id" : "http://experiment.worldcat.org/entity/person/data/2637376398.jsonld", "inDataset" : "http://purl.oclc.org/dataset/WorldCat/Person", "about Kino włoskie jest jednym z najbardziej znanych i cenionych w Europie. Z Półwyspu Apenińskiego pochodzą wielcy i uznanie reżyserowie, których filmy do dziś wzruszają i zmuszają do myśleni – Listen to Nowe kino włoskie - dr Anna Osmólska-Mętrak, Diana Dąbrowska, Karolina Iskierka by Strefa Kultur Uniwersytetu SWPS instantly on your tablet, phone or browser - no downloads needed. Kinema Junpo The Greatest Foreign Films (2009) Best Films of All-Time (1995) 1957; USA) Rkg: 475 Kinema Junpo The Greatest Foreign Films (1999) Leslie Halliwell A Nostalgic Choice of 100 Films from the Akin Omotoso Sight & Sound (2012) Golden Age (1982) Akin Omotoso Frieda Grafe Poll (2013) Lodz University & Best Films: 120th Anniversary of Janusz Zaorski was born on September 19, 1947 in Warsaw, Mazowieckie, Poland. He is a director and writer, known for Matka Królów (1987) Janusz Zaorski (born September 19, 1947) is a Polish film director, screenwriter and actor. His work is representative of the moral concern cinema, a trend in Polish film. Zaorski has directed mainly psychological dramas, comedies and TV series. Zaorski graduated from the National Film School in Łódź in 1969. He debuted as a film director in Mrb0Q. „…Gdyby nie sztuka, życie w komunie byłoby naprawdę nie do zniesienia. Gdy chcę komuś opisać Polskę Ludową w jednym zdaniu, mówię, że był to kraj podróbek. Polskie spodnie udawały jeansy, syrenka udawała samochód, a w kuchni czarniak udawał łososia…” – Janusz Zaorski. Janusz Zaorski (ur. 19 września 1947 w Warszawie) – reżyser filmowy, telewizyjny i radiowy, scenarzysta i producent filmowy, jeden z przedstawicieli nurtu tzw. kina moralnego niepokoju, w latach 1994–1995 przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Jest synem Tadeusza Zaorskiego, zajmującego w latach 60. stanowisko wiceministra kultury, a także młodszym bratem aktora Andrzeja Zaorskiego. Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1965). W 1969 ukończył studia na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. W 1971 uzyskał tytuł zawodowy magistra sztuki filmowej. W czasie studiów był asystentem reżysera Janusza Morgensterna przy realizacji serialu telewizyjnego Kolumbowie (1970). Jako reżyser zadebiutował samodzielnie w 1970, w 1971 nakręcił pierwszy film pełnometrażowy. Wielokrotnie nagradzany na festiwalach krajowych i zagranicznych. Okazjonalnie występował także jako aktor w produkcjach filmowych. W latach 1987–1990 pełnił funkcję przewodniczącego Polskiej Federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych, a od 1987 do 1991 był dyrektorem i kierownikiem artystycznym Zespołu Filmowego „Dom”. W latach 1987–1989 zasiadał w Komitecie Kinematografii, od 1991 do 1993 (z krótką przerwą w 1992) sprawował urząd prezesa Komitetu do Spraw Radia i Telewizji „Polskie Radio i Telewizja”. W latach 1994–1995 był członkiem i jednocześnie przewodniczącym Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Po raz pierwszy z Januszem Zaorskim na dłużej, spotkałem się w marcu 1996 r., kiedy przyjechał do Nowego Jorku, aby przygotować się do filmu „Szczęśliwego Nowego Jorku”, powstałego z utworów Edwarda Redlińskiego: powieści Szczuropolacy i dramatu Cud na Greenpoincie, z którym od lat się przyjaźniłem w Nowym Jorku. Janusz przyjechał, aby w Nowym Jorku, w polskiej dzielnicy Greenpoint, zrobić wizję lokalną do filmu. Towarzyszyłem mu z aparatem w ręku, a on był z kamerą, to dość unikalne, gdyż jest reżyserem. Nowy Jork stał się tłem do tych zdjęć, jak również do filmu, który miał premierę w następnym roku (1997) i odniósł sukces, grali w nim wybitni aktorzy Bogusław Linda, Zbigniew Zamachowski, Janusz Gajos, Katarzyna Figura, Cezary Pazura, Danuta Stenka… Ostatni raz spotkaliśmy się z Januszem w lipcu 2018 r. na Suspense Film Festiwal w Kołobrzegu, gdzie Kołobrzeską nagrodę filmowę LATARNIK otrzymał właśnie Janusz Zaorski, a ja miałem wystawę portretów LUDZIE KINA. Tu jeszcze udało mi się zrobić Janusza i jego brata Andrzeja razem, którego niestety nie ma już wśród nas. Andrzej Zaorski zmarł 2021 r. To ciekawe, wspólnie świętowaliśmy przy stoliku, moje lipcowe urodziny, było napradę miło, nigdy nie miałem tylu gości na urodzinach. Członek Europejskiej Akademii Filmowej, Polskiej Akademii Filmowej, Stowarzyszenia Filmowców Polskich i Stowarzyszenia Autorów ZAiKS. W 2005 został wykładowcą Wydziału Reżyserii Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. W 2009 uzyskał na tej uczelni stopień doktora nauk o sztukach pięknych w zakresie reżyserii. W 2014 ukazała się książka Jaja, serce, łeb. Janusz Zaorski w rozmowie ze Stanisławem Zawiślińskim. Żonaty z Anną Osmólską-Mętrak, italianistką i tłumaczką literatury włoskiej. Wraz z żoną główny organizator, członek jury i fundator Grand Prix Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka. W latach 2015–2020 członek kapituły Nagrody Literackiej im. Leopolda Staffa. Reżyser, scenarzysta i producent filmowy 1970: Na dobranoc; 1972: Uciec jak najbliżej; 1972: Kaprysy Łazarza; 1974: Awans; 1974: Chleba naszego powszedniego; 1975: Partita na instrument drewniany; 1976–1977: Zezem; 1977: Pokój z widokiem na morze; 1978: Zaległy urlop; 1980: Punkt widzenia; 1981: Dziecinne pytania; 1982: Matka Królów; 1984: Baryton; 1984: Zabawa w chowanego; 1985: Jezioro Bodeńskie; 1987: Do domu; 1988: Piłkarski poker; 1989: Goryl, czyli ostatnie zadanie...; 1991: Panny i wdowy; 1997: Szczęśliwego Nowego Jorku; 1997–1998: Złotopolscy (odcinki 1–3, 9–16, 25–32, 41–48); 2002: Haker; 2002: Biało-czerwono-czarny; 2004: Cudownie ocalony; 2005: Lekarz drzew; 2006: Mundial biało-czerwonych: trzej przyjaciele z boiska; 2013: Syberiada polska; 2016: Pokolenia. Grał w filmach 1970: Na dobranoc − wampir w filmie Dusząca bestia; 1972: Palec Boży − Alfred Cyganiewicz; 1976: Zdjęcia próbne − recepcjonista w hotelu; 1976: Klara i Angelika − dziennikarz w domu Klary; 1977: Rebus − działacz młodzieżowy, znajomy Marka; 1980: Mniejsze niebo − doktor Barcz; 1981: Człowiek z żelaza – Mundek; 1988: Piłkarski poker – cinkciarz; 1991: Panny i wdowy − kupujący książki w księgarni polskiej w Paryżu (odc. 5); 1991: Panny i wdowy − kupujący książki w księgarni polskiej w Paryżu; 2002: Haker − facet w kinie; 2002: E=mc² − prorector. Reżyser i scenarzysta teatralny 1976: Jaroslav Hašek, Szwejk, adaptacja sceniczna, reżyseria, Teatr Powszechny w Łodzi; 1977: Edward Redliński, Wcześniak, reżyseria, Teatr na Woli w Warszawie; 1977: Do domu, reżyseria, Teatr Telewizji; 1978: Thurzo Gabor, Wybrany, reżyseria i adaptacja z Janem Hesse, Teatr Dramatyczny w Warszawie; 1980: Erskine Caldwell, Ziemia tragiczna, reżyseria, Teatr Telewizji; 1990: Eustachy Rylski, Chłodna jesień, reżyseria, Teatr Telewizji; 1991: Lee Blessing, Spacer w lesie, reżyseria, Teatr Telewizji; 1991: Maria Nurowska, Panny i wdowy, reżyseria, Teatr Telewizji; 1995: Michaił Bułhakow, Ach, co to za wynalazek, scenariusz, reżyseria, Teatr Telewizji; 1996: Ronald Harwood, Odbita sława, reżyseria, Teatr Telewizji; 1999: Jerzy Niemczuk, Cyrograf, reżyseria, Teatr Telewizji; 2000: Jerzy Niemczuk, Mizerykordia, reżyseria, Teatr Telewizji; 2005: Stanisław Dygat, Jezioro Bodeńskie, reżyseria, Teatr Polskiego Radia; 2007: Janusz Szpotański, Towarzysz Szmaciak, reżyseria, Teatr Polskiego Radia; 2007: Edward Redliński, Wstęp do traktatu o bohaterstwie słowiańskim, reżyseria, Teatr Polskiego Radia; 2007: Jerzy Niemczuk, Małpa, reżyseria, Teatr Telewizji; 2008: Krzysztof Beśka, Orient-Express, reżyseria, Teatr Polskiego Radia; 2008: Alessandro Baricco, Novecento, reżyseria, Teatr Polskiego Radia; 2008: Maciej Rybiński, Bruderszaft z Belzebubem, reżyseria, Teatr Polskiego Radia; 2009: Włodzimierz Kowalewski, Excentrycy, reżyseria, Teatr Polskiego Radia; 2010: Wojciech Tomczyk, Fragment większej całości, reżyseria, Teatr Polskiego Radia; 2010: Piotr Müldner-Nieckowski, Cel-pal!, reżyseria, Teatr Polskiego Radia; 2011: Stanisław Grochowiak, Kaprysy Łazarza, reżyseria, Teatr Polskiego Radia; 2012: Piotr Müldner-Nieckowski, Bliżej niż myślisz, reżyseria, Teatr Polskiego Radia; 2012: Janusz Głowacki, Mecz, reżyseria, Teatr Polskiego Radia; 2012: Piotr Adamowicz, Danuta Wałęsa, Danuta W., reżyseria, Teatr Polonia w Warszawie; 2013: Piotr Müldner-Nieckowski, Wracając po swoje, reżyseria, Teatr Polskiego Radia; 2014: Stanisław Dygat, Pożegnalna podróż, reżyseria, Teatr Polskiego Radia; 2015: Włodzimierz Bolecki, Po przerwie, reżyseria, Teatr Polskiego Radia; 2018: Wojciech Tomczyk, Wielka improwizacja, reżyseria, Teatr Polskiego Radia. Wielokrotnie odznaczany i wyróżniany 1975 – Druga Nagroda Główna za film Awans, II Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku; 1978 – „Srebrny Lampart” i nagroda FIPRESCI za film Pokój z widokiem na morze, XXXI Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Locarno; 1984 – nagroda za film Baryton, Festiwal Filmowy w Montrealu; 1985 – „Srebrne Lwy Gdańskie” za film Baryton, X Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku; 1986 – Grand Prix „Złoty Lampart” za film Jezioro Bodeńskie, XXXIX Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Locarno; 1987 – „Złote Lwy Gdańskie” i Nagroda Dziennikarzy za film Matka Królów, XII Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni; 1988 – „Srebrny Niedźwiedź” w kategorii wybitne osiągnięcie indywidualne i nagroda FIPRESCI za film Matka Królów, 38. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie; 1988 – Złota Kaczka dla filmu Matka Królów w kategorii najlepszy film polski (za 1987); 1988 – nagroda przewodniczącego Komitetu Kinematografii za reżyserię filmu Piłkarski poker; 1989 – „Złota Statua Wolności” za film Matka Królów, Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Splicie; 2004 – Grand Prix dla filmu Cudownie ocalony z cyklu telewizyjnego Polskie miłości, XXIX Międzynarodowy Festiwal Filmów Telewizyjnych w Płowdiwie; 2009 – nagroda honorowa „Miś Barejady”, 7. Festiwal Filmów Komediowych i Niezależnych Barejada w Jeleniej Górze; 2009 – nagroda za reżyserię w kategorii Teatru Polskiego Radia za reżyserię słuchowiska Novecento, 9. Festiwal Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej „Dwa Teatry”; 2011 – Tele-Splendor (za dar mówienia o tym, czego nie widać, za umiejętność pokazywania tego, czego nie słychać, za najbardziej telewizyjne słuchowisko); 2011 – Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”; 2012 – Nagroda Polskiego Kina Niezależnego im. Jana Machulskiego za całokształt działań na rzecz polskiego kina niezależnego, przyznana przez komitet organizacyjny nagród; 2013 – nagroda specjalna przewodniczącego komitetu organizacyjnego 25. Festiwalu Filmu Polskiego w Chicago dla filmu Syberiada polska; 2013 – pamiątkowa płyta z odciskiem dłoni na Promenadzie Gwiazd w Międzyzdrojach, 18. Festiwal Gwiazd w Międzyzdrojach; 2018 – nagroda „Latarnik”, 7. Kołobrzeg Suspense Film Festival (dla reżysera, który wykorzystując reguły kina gatunkowego, tworzy ważne artystycznie, a jednocześnie lubiane przez publiczność filmy); 2019 – Grand Prix za reżyserię słuchowiska radiowego Wielka improwizacja, 19. Festiwal Teatru Telewizji i Teatru Polskiego Radia „Dwa Teatry”. „…Życie, dopóki trwa, nie wyzbywa się swoich praw nawet w ekstremalnych warunkach…“ – Janusz with HISTORY“… If it weren't for art, communal life would be really unbearable. When I want to describe People's Poland in one sentence, I say it was a country of fakes. Polish pants pretended to be jeans, the mermaid pretended to be a car, and in the kitchen the saithe pretended to be salmon ... ”- Janusz Zaorski. Janusz Zaorski (born September 19, 1947 in Warsaw) - film, television and radio director, screenwriter and film producer, one of the representatives of the so-called cinema of moral anxiety, in the years 1994–1995 chairman of the National Broadcasting is the son of Tadeusz Zaorski, who in the 1960s was the deputy minister of culture, and also the younger brother of actor Andrzej Zaorski. Graduate of the 6th Secondary School of General Education Tadeusz Reytan in Warsaw (1965). In 1969 he graduated from the Directing Department of the State Higher School of Film, Television and Theater in Łódź. In 1971 he obtained a professional degree in film arts. During his studies, he was an assistant to director Janusz Morgenstern on the production of the television series Kolumbowie (1970). He made his debut as a director in 1970, and in 1971 he made his first feature film. He has been awarded many times at national and international festivals. He has also occasionally acted as an actor in film productions. In 1987–1990 he was the chairman of the Polish Federation of Film Discussion Clubs, and from 1987 to 1991 he was the director and artistic director of the "Dom" Film Group. In 1987–1989 he was a member of the Cinematography Committee, and from 1991 to 1993 (with a short break in 1992) he was the president of the Polish Radio and Television Committee for Radio and Television. In the years 1994–1995 he was a member and chairman of the National Broadcasting Council. I met Janusz Zaorski for the first time for a long time, in March 1996, when he came to New York to prepare for the film "Happy New York", based on the works of Edward Redliński: the novel Szczuropolacy and the drama Miracle in Greenpoint, with which I've been friends in New York for years. Janusz came to New York, in the Polish district of Greenpoint, to make a vision for the film. I accompanied him with the camera in his hand and he was with the camera, which is quite unique as he is the director. New York became the background for these photos, as well as for the film, which premiered the following year (1997) and was a fanfare success, played in it by outstanding actors, including: Bogusław Linda, Zbigniew Zamachowski, Janusz Gajos, Katarzyna Figura, Cezary Pazura, Danuta Stenka ... The last time we met with Janusz was in July 2018 at the Suspense Film Festival in Kołobrzeg, where Janusz Zaorski received the Kołobrzeg film LATARNIK award, and I had an exhibition of portraits of PEOPLE OF CINEMA. Here I managed to make Janusz and his brother Andrzej together, who, unfortunately, is no longer with us. Andrzej Zaorski died in 2021. It's interesting, we celebrated together at the table, my July birthday, it was really nice, I never had so many guests at my birthday. Member of the European Film Academy, the Polish Film Academy, the Polish Filmmakers Association and the ZAiKS Authors' Association. In 2005 he became a lecturer at the Directing Department of the Theater Academy. Aleksander Zelwerowicz in Warsaw. In 2009, he obtained a doctorate in fine arts in the field of directing at this university. In 2014, the book Eggs, Heart, Head was published. Janusz Zaorski in conversation with Stanisław Zawiśliński. Married to Anna Osmólska-Mętrak, Italianist and translator of Italian literature. Together with his wife, the main organizer, jury member and founder of the Grand Prix of the Krzysztof Mętrak. In 2015–2020, a member of the jury of the Leopold Staff. Director, screenwriter and film producer, among others: 1970: Na dobranoc; 1972: Get As Close As Possible; 1972: The Caprices of Lazarus; 1974: Promotion; 1974, Our Daily Bread; 1975: Partita for a wooden instrument; 1976–1977: Zezem; 1977: A Room with a Sea View 1978: Outstanding Leave; 1980: Point of View; 1981: Childish Questions; 1982: Mother of Kings; 1984: Baritone; 1984: Hide and seek; 1985: Lake Constance; 1987: Home; 1988: Soccer Poker; 1989: Gorilla, or the last assignment ...; 1991: Maidens and Widows; 1997: Happy New York; 1997–1998: Złotopolscy (episodes 1–3, 9–16, 25–32, 41–48); 2002: Hacker; 2002: White-red-black; 2004: Miraculously Saved 2005: Tree doctor; 2006: White and Reds World Cup: three friends from the field; 2013: Polish Siberiad; 2016: Generations. He acted in the following films: 1970: Goodnight - a vampire in the movie The Suffering Beast; 1972: Finger of God - Alfred Cyganiewicz; 1976: Test shooting - hotel receptionist; 1976: Klara i Angelika - journalist at Klara's house; 1977: Rebus - youth activist, friend of Marek; 1980: The Lesser Heaven - Dr. Barcz; 1981: Man of Iron - Mundek; 1988: Football poker - money changer; 1991: Maidens and Widows - buyers of books in a Polish bookstore in Paris (episode 5); 1991: Panny i widowowy - buyers of books in a Polish bookstore in Paris; 2002: Hacker - Guy in the Cinema; 2002: E = mc² - prorector. Theater director and scriptwriter, among others: 1976: Jaroslav Hašek, Szwejk, stage adaptation, direction, Powszechny Theater in Łódź; 1977: Edward Redliński, Premature, director, Teatr na Woli in Warsaw; 1977: Home, director, Television Theater; 1978: Thurzo Gabor, The Chosen One, directed and adapted with Jan Hesse, Dramatic Theater in Warsaw; 1980: Erskine Caldwell, Tragic Land, director, Television Theater; 1990: Eustachy Rylski, Cool Autumn, director, Television Theater; 1991: Lee Blessing, A Walk in the Forest, director, Television Theater; 1991: Maria Nurowska, Maidens and Widows, direction, Television Theater; 1995: Mikhail Bulgakov, Ah, what an invention, script, direction, Television Theater; 1996: Ronald Harwood, Reflected Fame, director, Television Theater; 1999: Jerzy Niemczuk, Cyrograf, director, Television Theater; 2000: Jerzy Niemczuk, Mizerykordia, direction, Television Theater; 2005: Stanisław Dygat, Lake Constance, direction, Polish Radio Theater; 2007: Janusz Szpotański, Comrade Szmaciak, director, Polish Radio Theater; 2007: Edward Redliński, Introduction to the Treatise on Slavic Heroism, direction, Polish Radio Theater; 2007: Jerzy Niemczuk, Monkey, direction, Television Theater; 2008: Krzysztof Beśka, Orient-Express, direction, Polish Radio Theater; 2008: Alessandro Baricco, Novecento, director, Polish Radio Theater; 2008: Maciej Rybiński, Bruderszaft with Beelzebub, director, Polish Radio Theater; 2009: Włodzimierz Kowalewski, The Eccentrics, direction, Polish Radio Theater; 2010: Wojciech Tomczyk, Fragment of a Larger Whole, direction, Polish Radio Theater; 2010: Piotr Müldner-Nieckowski, Cel-pal !, director, Polish Radio Theater; 2011: Stanisław Grochowiak, The Caprices of Lazarus, direction, Polish Radio Theater; 2012: Piotr Müldner-Nieckowski, Closer than You Think, direction, Polish Radio Theater; 2012: Janusz Głowacki, Match, direction, Polish Radio Theater; 2012: Piotr Adamowicz, Danuta Wałęsa, Danuta W., director, Teatr Polonia in Warsaw; 2013: Piotr Müldner-Nieckowski, Returning to My Own, director, Polish Radio Theater; 2014: Stanisław Dygat, A Farewell Journey, direction, Polish Radio Theater; 2015: Włodzimierz Bolecki, After the break, director, Polish Radio Theater; 2018: Wojciech Tomczyk, Great Improvisation, direction, Polish Radio Theater. He has been awarded and distinguished many times, including: 1975 - Second Main Prize for the film Advancement, II Festival of Polish Feature Films in Gdańsk; 1978 - "Silver Leopard" and the FIPRESCI award for the film A Room with a Sea View, 31st Locarno International Film Festival; 1984 - award for the film Baryton, Montreal Film Festival; 1985 - "Silver Lions of Gdańsk" for the film Baryton, 10th Polish Film Festival in Gdańsk; 1986 - Grand Prix "Golden Leopard" for the film Lake Constance, XXXIX International Film Festival in Locarno; 1987 - "Golden Lions of Gdańsk" and the Journalists' Award for the film The Mother of Kings, XII Polish Film Festival in Gdynia; 1988 - "Silver Bear" in the category of outstanding individual achievement and the FIPRESCI award for the film The Mother of Kings, 38th Berlin International Film Festival; 1988 - Golden Duck for the film The Mother of Kings in the best Polish film category (for 1987); 1988 - award of the chairman of the Cinematography Committee for directing the film Football Poker; 1989 - "Golden Statue of Liberty" for the film The Mother of Kings, Split International Film Festival; 2004 - Grand Prix for the film Miraculously Saved from the TV series Polish Love, XXIX International Television Film Festival in Plovdiv; 2009 - honorary award "Miś Barejady", 7th Festival of Comedy and Independent Films Barejada in Jelenia Góra; 2009 - award for directing in the Polish Radio Theater category for directing the radio play Novecento, 9th Festival of Polish Radio Theater and Polish Television Theater "Two Theaters"; 2011 - Tele-Splendor (for the gift of talking about what is not seen, for the ability to show what is not heard, for the most television drama); 2011 - Gold Medal for Merit to Culture - Gloria Artis; 2012 - Polish Independent Cinema Award Jan Machulski for lifetime activities for Polish independent cinema, awarded by the organizing committee of the awards; 2013 - special award of the chairman of the organizing committee of the 25th Polish Film Festival in Chicago for the film Syberiada Polska; 2013 - a commemorative plate with a handprint on the Promenade of Stars in Międzyzdroje, 18th Festival of Stars in Międzyzdroje; 2018 - "Latarnik" award, 7th Kołobrzeg Suspense Film Festival (for a director who uses the rules of genre cinema to create artistically important and at the same time liked by the audience films); 2019 - Grand Prix for directing the radio play Wielka improvisation, 19th Festival of Television Theater and Polish Radio Theater "Dwa Teatry". "... Life, as long as it lasts, does not give up its rights even in extreme conditions ..." - Janusz Zaorski. Za dziesiątkami tysięcy imigrantów, przybywających co roku do Europy, stoi cały przemysł, złożony nie tylko z drobnych przestępców, ale przede wszystkim z wielkich profesjonalistów zbrodni – mężczyzn w dwurzędowych garniturach, prawdziwych biznesmenów, których światowe obroty zajmują drugie miejsce po handlu narkotykami. W książce Di Nicoli i Musumeciego głos zabierają ludzie, którzy kontrolują przemyt. Autorzy przemierzyli główne drogi nielegalnej imigracji – od Europy Wschodniej po kraje basenu Morza Śródziemnego. Prowadzą nas w głąb równoległego świata, którego nikt nie zna. Możemy zobaczyć najbardziej bezwzględne na świecie „biuro podróży”. Kiedy Robert Peroni trzydzieści lat temu przybył na Grenlandię, by pobić kolejny rekord, był zagubiony: rodzina we Włoszech i zawód podróżnika, którego sensu już nie rozumie. Nowy kierunek jego życiu nadali Inuici. Mimo że biali ludzie od lat narzucali im zakazy uniemożliwiające godne życie, przyjęli go jak przyjaciela. Zafascynowany ich kulturą, Robert zamieszkał w największej wiosce na wschodnim wybrzeżu, liczącej dwa tysiące mieszkańców, przez dziewięć miesięcy w roku odciętej od świata. Poznał język, obyczaje i niepisane zasady Inuitów. To od nich nauczył się wsłuchiwać w historie niesione przez wiatr, piękna życia tu i teraz oraz poezji ukrytej w szamanizmie. Tam gdzie wiatr krzyczy najgłośniej opowiada o spotkaniu z nadzwyczajnym ludem, którego jedyną bronią jest łagodność, a także z wrogą i cudowną ziemią, gdzie przyroda jest matką i macochą, rozdającą zarówno życie, jak i śmierć. Robert zaprasza nas, byśmy spojrzeli na ten świat nowymi oczami. Bo w gruncie rzeczy, kto jest bardziej prymitywny: my, którzy w ciągu trzydziestu lat zniszczyliśmy tysiącletnią cywilizację, czy Inuici, którzy w ciągu czterech tysięcy lat nigdy nie wywołali żadnej wojny? Pierwszy tom włoskiej serii o Alice Allevi, młodziutkiej i roztrzepanej adeptce medycyny sądowej. Połączenie kryminału, powieści obyczajowej i romansu. Dowcipne i nietuzinkowe. Kiedy znajdujesz się na końcu łańcucha pokarmowego, możesz mieć problem z dopchaniem się do bufetu… Tę prawdę zna doskonale Alice Allevi, młoda studentka medycyny sądowej. Wrażliwa i sympatyczna dziewczyna z trudem odnajduje się w towarzystwie wzajemnej adoracji, jakim są pracownicy Instytutu. Przełożeni nie widzą jej w roli patologa i rzucają jej kłody pod nogi. Partner, który niedawno dochrapał się stanowiska, nie przegapi żadnej szansy, by jej dogryźć. Jednak Alice jest gotowa wytrzymać wszystko, byle tylko pracować w wymarzonym pewnego wieczoru w jednym z rzymskich mieszkań znalezione zostają zwłoki młodej kobiety, Alice z ulgą opuszcza irytujący bankiet w Instytucie. Na miejscu odkrywa, że to, co potraktowała jak rutynowe wezwanie, wcale nim nie jest. Tym razem Alice zna ofiarę i ma silne przeczucie, że kobieta została zamordowana. Z Joanną Ugniewską i Agnieszką Czepnik. „Oriany Fallaci były trzy. Romantyczna młoda reporterka budziła moją sympatię. Dojrzała geniuszka wywiadu politycznego – zachwyt. Islamofobiczna eseistka pod koniec życia – konsternację. W tej książce jest to, co najlepsze w Fallaci. Najgłośniejsze, niezapomniane wywiady polityczne. Niedoścignione w odkrywaniu kuchni wielkiej polityki i psychiki wielkich polityków.” Jacek Żakowski „Wywiad z Fallaci był najgłupszą rzeczą, jaką zrobiłem w życiu.” Henry Kissinger Zbiór wywiadów, które Fallaci przeprowadziła z ważnymi osobistościami w latach siedemdziesiątych XX wieku dla tygodnika „L’Europeo”. Są wśród nich Willy Brandt, Henry Kissinger, Golda Meir, Indira Gandhi, Hajle Syllasje, Jasir Arafat, Giulio Andreotti. Książka ukazała odwagę Fallaci, bezkompromisowe dążenie do prawdy, krytykę cynizmu polityków. Oriana Fallaci (1929-2006) – legendarna włoska reporterka i korespondentka wojenna, publicystka i pisarka. Relacjonowała konflikty w Wietnamie, Indiach, Afryce Południowej, na Bliskim Wschodzie. Uznawana za mistrzynię wywiadu. Po zamachach 11 września 2001 roku wzbudziła liczne kontrowersje ostrą krytyką islamu. Laureatka wielu nagród, jej książki są tłumaczone na całym świecie. W Polsce ukazały się List do nienarodzonego dziecka, Inszallah, Penelopa na wojnie, Wściekłość i duma, Siła rozumu. Historia tej podróży nie jest dowodem na to, że nie ma lekarstwa na pewne choroby i że wszystko, co uczyniłem, szukając go, niczemu nie posłużyło. Przeciwnie: wszystko, łącznie z samą chorobą posłużyło bardzo wielu rzeczom. W ten sposób byłem zmuszony zrewidować moje priorytety, zastanowić się, zmienić perspektywę, a przede wszystkim zmienić życie. Na książkę składają się rozmowy Federico Felliniego z włoską dziennikarką i eseistką Ritą Cirio. Swobodne, czułe i ironiczne wypowiedzi Felliniego dotyczą całej jego bujnej biografii. Wyłania się z nich magiczna, wzruszająca wizja nieistniejącego już kina, a także jedyny w swoim rodzaju portret wielkiego Rzemieślnika i Artysty. Trzeci, ostatni tom wielkiej powieści o Aleksandrze Wielkim. Koronowany w Egipcie na faraona, Aleksander stara się mądrze rządzi swym wielonarodowym imperium, powierzając jego kierowanie odpowiednim namiestnikom. Ale z wielu stron dochodzą go wieści o kłopotach. Młody, pełen planów i spodziewający się syna-następcy, jeszcze nie wie, że pisany jest mu krótki żywot, choć pojawiają się złowróżbne znaki… Żywa narracja, świetne dialogi. Pierwsza część trylogii powieściowej o życiu i czasach Aleksandra Wielkiego, napisanej z rozmachem, barwnym językiem i łączącej postaci prawdziwe z fikcyjnymi. Olimpias, żona Filipa Macedońskiego, rodzi syna. Wyrocznia twierdzi, że dziecko będzie promienieć cudowną energią i nic nie zdoła przeszkodzić, by jego sława sięgnęła aż po granice świata… Młody Aleksander pobiera lekcje u samego Arystotelesa i zgłębia sztukę wojenną. Z Izabelą Napiórkowską i Mateuszem Salwą. W Polsce Pasolini rozpoznawany jest przede wszystkim jako reżyser filmowy, w mniejszym stopniu jako poeta. Oczywiście znane są jego sympatie polityczne – lewicowy radykalizm, a także poglądy na współczesną obyczajowość; tu pamięta się o jawnie deklarowanym homoseksualizmie artysty oraz jego licznych kłopotach z cenzurą i włoskim wymiarem sprawiedliwości. A wreszcie Pasolini to także tragiczna śmierć – potworny mord na plaży w Ostii, którego zleceniodawców nigdy nie odnaleziono i nie osądzono. Mniej więcej tak właśnie przedstawia się znajomość hasła „Pasolini” w Polsce. Kilka marnych klisz i komunałów podszytych skandalem i sensacją to niewiele jak na osobę, o której Susan Sontag twierdziła, że jest najbardziej rozpoznawalną postacią włoskiej kultury po II wojnie światowej. Czas odkryć Pasoliniego w Polsce na dobre. Sens tej twórczości trzeba jednak poznać w całym jej skomplikowaniu, rozsadzającym schematyczny obraz, z którym jest kojarzona. Właściwym wprowadzeniem do tego labiryntu są eseje, pochodzące z trzech zbiorów: wydanego w 1972 r. Empiryzmu heretyckiego (Empirismo eretico), Pism korsarskich (Scritti corsari) z 1975 r. i opublikowanego już pośmiertnie tomu Listy luterańskie (Lettere luterane) z 1976 r. Układ esejów ma charakter chronologiczny, oddający dynamikę rozwoju myślowego ich autora. Ostatni z nich, Wystąpienie na kongresie Partii Radykalnej, stanowi zarazem publicystyczny testament Pasoliniego, jest ostatnią publiczną wypowiedzią artysty. Wybór ten gromadzi teksty bardzo rozmaite, ukazujące rozległość zainteresowań Pasoliniego, a jednocześnie jego biegłość w posługiwaniu się gatunkami tak różnymi jak uczona rozprawa językoznawcza i pamflet polityczny. Ze Wstępu Mateusza Wernera Z Natalią Mętrak. Rok 1515. Młodziutki Mercurio jest mistrzem drobnych oszustw. Sprytny, szybki, zręczny, stosując wymyślne sztuczki charakteryzacji, potrafi zmienić się nie do poznania. Rzymski rynsztok stał się dla niego domem, a ulica nauczyła go swoich praw: by przeżyć, musisz myśleć tylko o sobie. Przekonany, że zabił żydowskiego kupca, którego dopiero co obrabował, zmuszony jest uciekać. Daleko od dręczących go upiorów przeszłości, będzie próbował odmienić swoje niełatwe życie. Wkrótce trafia do Wenecji gdzie poznaje Giudittę, która przybyła na lagunę z ojcem, w nadziei że odnajdą tu miejsce wolne od nasilających się prześladowań ludności żydowskiej. Rodząca się między chłopakiem a dziewczyną miłość musi przejść niejedną próbę: przede wszystkim zazdrość młodej Benedetty, a także powstanie w Wenecji pierwszego w Europie getta. Gubienie się w labiryncie podejrzanych uliczek i zaułków jest w tym mieście normą, jednak Mercurio będzie musiał w końcu zapomnieć o samym sobie, by odnaleźć Giudittę, brakujący element na poszarpanej mapie jego serca. Sekrety z życia jednej z największych gwiazd światowego kina. Najnowsza i najbardziej aktualna biografia Sophii Loren Gdy się poznali miała 15 lat i była jedną z wielu ślicznych dziewcząt, które marzyły o lepszym życiu i sławie. Ubrana w sukienkę uszytą z zasłonki, w za dużych, pomalowanych czerwoną farbą butach, nie wyglądała jak przyszła gwiazda. Jednak Carlo Ponti, wpływowy producent filmowy, nigdy się nie mylił. Tak rozpoczęła się ich współpraca i… zakazana miłość, która zgorszyła Watykan. Kochał ją szaleńczo Cary Grant, Peter Sellers chciał dla niej zostawić żonę, Marcello Mastroianni był gotów na każde jej skinienie. Sophia jednak została z Carlem – mimo że był od niej starszy o 22 lata, miał żonę i groził mu proces o bigamię… Sophia Loren: życie jak film to opowieść nie tylko o wielkiej aktorce, dwukrotnej laureatce Oscara i jej zachwycającej karierze filmowej, ale i o kobiecie z krwi i kości. O jej rywalizacji z Giną Lollobrigidą, o nieobecnym ojcu, neurotycznej matce i siostrze, która porzuciła dobrze zapowiadającą się karierę przy boku Franka Sinatry, a potem poślubiła syna Mussoliniego. O romansach, przyjaźniach, marzeniu o macierzyństwie, a także o pewnym wypadku na Saharze, z którego Sophia ledwo uszła z życiem. Portret niezwykłej kobiety, tak głodnej miłości, że postawiła wszystko na jedna kartę i przegrała. Opowiadając o Marii Callas (1923-1977), autor skupia się na burzliwym życiu prywatnym „primadonny stulecia”. Charyzmatyczna śpiewaczka i piękna kobieta, poznała u szczytu kariery Arystotelesa Onassisa. Dla niego przestała śpiewać i zaszła w ciążę, choć dziecka nigdy nie urodziła. Kapryśny miliarder traktował ją okrutnie i wkrótce ożenił się z Jacqueline Kennedy… Z Natalią Mętrak. Mężczyzna. Kobieta. Córka. Tragiczna śmierć. Spokojny chaos opowiada historię Pietra Paladiniego, człowieka, który zmuszony jest rozpocząć nowe życie po nagłym odejściu żony. Zmaga się z wychowaniem dziesięcioletniej córki, Claudii, jednocześnie konfrontując się ze swoją przeszłością, przyjaciółmi, współpracownikami oraz, co najważniejsze, ze swoimi emocjami i wartościami. Spokojny chaos to głośna powieść włoskiego pisarza i dziennikarza, Sandra Veronesiego, która zdobyła liczne nagrody literackie, w tym najważniejszą we Włoszech: Premio Strega (2006). Poirytowani rozmowami na temat wakacji, z nużącą monotonią powtarzającymi się każdego lata, Frutello i Lucentini przeprowadzili błyskawiczne acz dociekliwe dochodzenie w tej kwestii, od zarania dziejów aż po współczesność. Z Zapiskami w duecie mogą konkurować chyba tylko te na pudełkach od zapałek. Lekkie, pełne ciepłego humoru wademecum wakacyjne. „…Ubiegłej nocy, zmęczony żeglowaniem pośród bibliografii odnośnie metafory, programów hipertekstualnych oraz Krytyki czystego rozumu w starym angielskim przekładzie, poprosiłem w Web Crawler o seks. Ustalił 2088 adresów, dopuszczając mnie tylko do stu z nich. Anarchia rządząca Internetem powoduje, że nie można się dowiedzieć, które adresy są ciekawe, a które to kosmiczne bzdury. Czytałem obiecujące wskazówki, jak „Ogrody rozkoszy”, „Obrazki dla dorosłych”, „Arrgghhhhh, nagie kobiety!!”, „Boginie seksu zachodniej półkuli”, ale natykałem się głównie na miejsca, gdzie obiecywano mi super rarytasy pod warunkiem, że przyślę zamówienie. …” („Jak szukać seksu w Internecie. Kronika grzesznej nocy”) … Nowy kryminał twórcy „Ja zabijam” i „Jestem Bogiem” Niejaki Bravo, cyniczny sprzedawca kobiet, poznaje Carlę. Dziewczyna sprowadza na niego kłopoty jak z koszmarnego snu… Szeroko zakrojona powieść sensacyjna w klimacie noir z akcją w 1978 roku. Całe Włochy przeżywają porwanie przez terrorystów premiera Aldo Moro, ale w luksusowych night-clubach i szulerniach życie toczy się bez zmian. Właśnie tam prowadzi interesy niejaki Bravo, dziwny człowiek, sprzedający kobiety i rozwiązujący kalambury. Pojawienie się Carli wzbudza w nim bolesne, dawno uśpione uczucia. Bravo nie wie, że nowa znajomość to początek koszmaru, pełnego policji, tajnych służb i okrucieństwa „Czerwonych brygad”, jakiego nie można sobie wyobrazić… Kim jest bezwzględny morderca, który zabawia się układając ciała swoich ofiar na podobieństwo postaci z komiksu Peanuts? By go odnal eźć, muszą połączyć swe siły włoska pani komisarz Maureen Martini i amerykański policjant Jordan Marsalis. Amerykanin ma do zabójcy stosunek szczególny: jako pierwszy ginie jego bratanek, nowojorski malarz … Mrocznej, nieprzewidywalnej intrydze towarzyszy coraz większe napięcie. Kim jest człowiek, który uważa się za Boga i wysadza domy w centrum Nowego Jorku, zabijając niewinnych ludzi? Wciągająca bez reszty historia o tajemnicach ludzkiego umysłu, zemście i odkupieniu win, mająca początek w traumie po wojnie wietnamskiej. Śledztwo prowadzi nietypowa para: pani detektyw Vivien Light i Russel Wade – dziennikarz o mrocznej przeszłości, przyłapany niegdyś na wielkim oszustwie, który dostarcza policji ważny trop. Nieprzewidywalna intryga, doskonała charakterystyka bohaterów. Didżej Radia Monte Carlo odbiera podczas swej nocnej audycji przerażający telefon: ktoś wyznaje, że jest mordercą. Kiepski żart okazuje się prawdą: nazajutrz na łodzi zostają odkryte zwłoki kierowcy Formuły 1 i jego przyjaciółki. To dopiero początek serii zabójstw. Czy Frank Ottobre, agent FBI na czasowym urlopie, i komisarz Hulot są w stanie powstrzymać szaleńca? Tyleż wyrafinowana co makabryczna intryga, rozgrywana w jednym z najbogatszych miast świata, narastające napięcie i niebanalne postaci – to główne atuty tego mistrzowskiego dreszczowca. „Z Malapartem w warszawskim getcie” to zbiór jedenastu szkiców obrazujących dramatycznie zmienione oblicze Europy na skutek wybuchu drugiej wojny światowej. Na marginesie własnych przeżyć i na podstawie uczestnictwa w wydarzeniach większej lub mniejszej wagi, ale zawsze znamiennych – autor daje wyraz swojej zadumie nad współczesnością, nad dziejami nie tylko jednostek, ale całych społeczeństw i narodów. Ogień to myśl płonąca w głowie Waltera, młodego człowieka wychowanego w rodzinie bez miłości. Ogień jest głosem Andrei, który jest więcej niż przyjacielem, jest jego wewnętrznym głosem, oknem na świat. Ta przyjaźń daje mu odwagę go do porzucenia małego miasteczka, w którym się urodził i do przeprowadzki do Rzymu. Ziemia to nieurodzajna gleba stolicy, skomplikowanego i chaotycznego miasta, wrót do pozornego raju, preludium do pustki ciała i ducha. Wiatr to list od przyjaciela- nauczyciela, który wraca po dziesięcioletniej nieobecności. Z Joanną Ugniewską. Mikrokosmosy to podróż nostalgiczna wędrówka po zakamarkach własnej pamięci w poszukiwaniu metamorfozy: utrwalone gesty, przedmioty, chwile, dawno spotykani ludzie, Tyrol, Piemont, wyspy na Adriatyku. Wędrówka do miejsc, które bezpowrotnie odchodzą w zapomnienie. Motyw granicy, losy ludzi z terenów, które przechodziły z rąk do rąk, poczucie przynależności do wspólnoty. Tragizm wojny, buta i pokora wobec żywiołów, miłość i czułość, wielkość i banał. I przyroda. Z Joanną Ugniewską. Autor posługuje się różnymi gatunkami, łącząc je umiejętnie w swoisty dziennik podróży: esejem, reportażem, szkicem literackim. Miejsca, które przemierza – od źródeł Dunaju do ujścia, a więc od Niemiec do Rumunii – są w głównej mierze pretekstem do refleksji nad zaginioną Atlantydą, ową „Mitteleuropą” zdolną połączyć rozmaite elementy kulturowe i etniczne w odrębną całość, gdzie spotykały się i współżyły wpływy Wschodu i Zachodu. Z Joanną Ugniewską. Wstrząsający obraz Kambodży niszczonej przez interesy wielkich mocarstw. A także historia reportera o jednoznacznie lewicowych przekonaniach, docierającego do prawdy i stopniowo tracącego złudzenia. W kwietniu 1975 roku armia Czerwonych Khmerów zajęła Phnom Penh. Terzani, przebywający wówczas w Tajlandii, początkowo sceptycznie odnosił się do relacji uchodźców z Demokratycznej Kampuczy, opowieści o systematycznej rzezi „wrogów klasowych” uważając za amerykańską prowokację. Tymczasem przez cztery lata rządów Czerwonych Khmerów w wyniku ludobójstwa zginęło około dwóch milionów ludzi – 25% ludności Kambodży. Duchy, poprzedzony wstępem Angeli Terzani Staude zbiór relacji z lat 1972-1994, to obraz Indochin niszczonych przez interesy wielkich mocarstw – Stanów Zjednoczonych, Chin i Związku Radzieckiego. A także historia reportera o jednoznacznie lewicowych przekonaniach, docierającego do prawdy i stopniowo tracącego złudzenia. Z Natalią Mętrak-Rudą. Historia tajnego agenta, który miał umrzeć 373 dni niewoli w Kambodży „Piekło istnieje i ja tam byłem.” Tymi słowami Agent Kasper zaczyna opowiadać swoją historię Luigiemu Carlettiemu. Były włoski karabinier, który został agentem tajnych służb, spędził trzynaście miesięcy w kambodżańskim obozie koncentracyjnym w Prey Sar w pobliżu Phnom Penh. Miał zniknąć. Wraz z nim miały zniknąć rezultaty jego pracy, długiego i trudnego dochodzenia w sprawie superdolarów, studolarowych banknotów wartości wielu milionów dolarów drukowanych poza terytorium amerykańskim. Z powodu superdolarów można umrzeć. Z powodu superdolarów można trafić do piekła. Materiał, jaki udało się zebrać autorom, jest imponujący. Kasper i Carletti odsłaniają nieznane karty historii najnowszej: ukrywanie się neofaszystów w Ameryce Łacińskiej, plan eliminacji ludzi Nelsona Mandeli w Europie, wojna na Bałkanach, bardzo silne i niejasne związki włoskich tajnych służb z CIA. Pokazują, jak rzeczywistość świata, w którym żyjemy, zdaje się przerastać wszelką fantazję. Kasper to tylko jeden z kryptonimów używanych przez współautora książki podczas długiej kariery w tajnych służbach i w ROS (Specjalnej Jednostce Operacyjnej Korpusu Karabinierów). Pilot samolotu, ekspert sztuk walki oraz wszelkich rodzajów broni i ładunków wybuchowych, Kasper był bohaterem głośnych operacji wymierzonych w międzynarodową przestępczość, zajmującą się przemytem narkotyków i praniem pieniędzy. Luigi Carletti przez trzydzieści lat pracował w grupie wydawniczej Espresso-Repubblica, na stanowiskach korespondenta, redaktora naczelnego i dyrektora. Publikował we Włoszech i we Francji. Z Natalią Mętrak-Rudą. Książę Marcus II z Saxii był jeszcze dzieckiem, gdy na dziedzińcu rodzinnego zamku stał się świadkiem masakry swoich bliskich, zabitych z rozkazu Ojsterniga – władcy sąsiedniego księstwa. Chłopiec przeżył tę krwawą rzeź dzięki pomocy wiejskiej akuszerki Agnete i jej córki Eloisy. Przyjęty do ich domu, pod nowym imieniem, uczy się żyć w rzeczywistości dalekiej od bogactw, które otaczały go do tej pory. Z czasem staje się potężnym wojownikiem, nigdy nie zapominając, kim jest i co mu się należy jako prawowitemu dziedzicowi ziemi Raühnvahl we Wschodnich Alpach. Akcja rozgrywa się w nieistniejącej krainie na początku XV wieku i zachęca czytelnika do podróży w nieznane, nieokreślone i czasem mało realne. Witajcie w Bellano, najdziwaczniejszym miasteczku włoskiej prowincji! Vitali w „Sezonie na ptaszka”, bestsellerowej powieści, która doczekała się już 20 wydań, prześciga sam siebie w nieprzebranym gąszczu wątków i żartów, rodzinnych tajemnic i politycznych intryg, sprośnych gagów, miłostek i plotek. Mniej lub bardziej świadomymi bohaterami są mieszkańcy małego, prowincjonalnego miasteczka leżącego na wschodnim brzegu jeziora Como: banda czterech młodzieńców, którzy swoimi pomysłami wprowadzają zamęt w całym Bellano, proboszcz, karabinierzy z miejscowego posterunku, burmistrz i jego zdziwaczała małżonka, wyborny myśliwy, który nie jest już w stanie nic upolować, czy wreszcie kobieta lekkich obyczajów zwana ornitolożką. Największy skandal w dziejach wyższej hierarchii kościelnej ostatnich paru stuleci Jeden człowiek – Gabriel Maciel, popełniał wszystkie grzechy ze sfer seksu, pieniądza i władzy, a przy tym zaszedł wysoko, z niezwykłą zręcznością unikając odpowiedzialności. Był jednym z najbardziej nieformalnie wpływowych ludzi w otoczeniu papieża. Potrafił zbudować zgromadzenie o charakterze sekty (Legion Chrystusa) przyciągające świeckich z arystokracji hiszpańskiej i finansjery meksykańskiej. Posiadając dwie wielodzietne rodziny, był pedofilem prowadzącym niezwykle wystawny tryb życia. Czy dom, który wynajął Pasquale Lojacono jest nawiedzony? Mówią, że zamurowano w nim żywcem dwoje kochanków. A może mężczyzna woli wierzyć w duchy, zamiast przyjąć do wiadomości fakt, że jego żona Maria go zdradza? Wypiera i desperacko ucieka od bolesnej prawdy w fantazję? Łzawa komedia miesza się tu z horrorem klasy B, potajemne romanse – z paranormalnymi zjawiskami. Dan Jemmett, pierwszy brytyjski reżyser na stałe współpracujący z legendarnym paryskim Comédie-Francaise, po Wielkiej magii włoskiego dramatopisarza Eduardo de Filippo, bierze się za Och, te duchy! Sztuka w zabawny sposób eksploruje naszą percepcję rzeczywistości i zdolność (albo właśnie niezdolność) do akceptowania rzeczy takimi, jakie są naprawdę. Dla de Filippo teatr miał ścisły związek z tym, co nadprzyrodzone. Transformował rzeczywistość w coś fantastycznego, napędzającego marzenia. Był miejscem iluzji, przestrzenią do pojawiania się postaci, które ożywają i umierają na scenie każdego wieczoru. Może więc to sam teatr jest nawiedzony? Potrzebujesz jednej małej chwili bez strachu. To wtedy robi się najbardziej niesamowite rzeczy. Rozpaczliwy haust powietrza, Sole traci grunt pod nogami i… leci. Skok ze spadochronem to pierwsza pozycja na jej liście. Delikatna i wrażliwsza od innych Sole unika w życiu wszelkich niebezpieczeństw. Tak bardzo boi się lecieć samolotem, że nie przyjmuje zaproszenia do Paryża od swojej jedynej przyjaciółki Stelli. Nagle przychodzi cios. Stella ginie w dramatycznych okolicznościach, a Sole ze łzami w oczach czyta jej ostatni list: „Musisz wybiec życiu naprzeciw! Zdziwisz się, co jesteś w stanie zrobić! Żyj, dopóki jesteś żywa!”. Postanawia zrobić listę stu rzeczy, których najbardziej się boi, ale których od zawsze pragnie. Czuje, że musi spróbować żyć tak jak Stella – z uśmiechem na ustach i otwartym sercem. Czy Sole będzie umiała żyć pełną piersią? I czy odważy się na miłość, której boi się bardziej niż skoku na bungee? Przeczytaj, zrób własną listę i zacznij żyć odważnie każdego dnia! Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka Anna Osmólska-Mętrak i Janusz Zaorski, we współpracy z Polskim Instytutem Sztuki Filmowej oraz Stowarzyszeniem Nowe Horyzonty, ogłaszają dwudziestą trzecią edycję Konkursu o Nagrodę im. Krzysztofa Mętraka. Konkurs ma na celu promowanie młodych ludzi piszących o filmie: studentów, dziennikarzy, krytyków. Warunki uczestnictwa w konkursie: – wiek do 32 lat (nieprzekroczonych w dniu zamknięcia zgłoszeń); – co najmniej trzy teksty krytyczne o tematyce filmowej, z których przynajmniej jeden powinien być niepublikowany przed terminem nadsyłania prac – całkowita objętość wszystkich nadesłanych prac nie może przekroczyć 32 000 znaków (ze spacjami) – do pracy należy dołączyć krótki życiorys – termin nadsyłania prac mija 17 marca 2019 r. punktualnie o godz. (prace nadesłane po tym terminie nie będą brane pod uwagę) Jury dużą wagę przywiązuje do różnorodności nadsyłanych tekstów (recenzja, esej, szkic, itp.). Przyznane zostaną następujące nagrody: I nagroda – rzeźba autorstwa Adama Myjaka oraz zł. II nagroda – zł. III nagroda – zł. Jury zastrzega sobie prawo do innego podziału nagród. W skład jury wchodzą: Darek Arest, Klara Cykorz, Paweł. T. Felis, prof. Marek Hendrykowski, Anka Herbut, Błażej Hrapkowicz, Agnieszka Jakimiak, Adam Kruk, Michał Oleszczyk, Anna Osmólska-Mętrak (przewodnicząca), Andrzej Szpulak, Janusz Zaorski, Bartosz Żurawiecki. (Skład jury może ulec niewielkim zmianom) Prace w formie elektronicznej prosimy przysyłać na adres konkursmetraka@ Wszelkie bieżące informacje są dostępne na stronie: Rozstrzygnięcie konkursu nastąpi w maju 2019 r., zaś uroczyste wręczenie nagród (wraz z projekcją wybranego przez Laureata filmu) odbędzie się 26 lipca podczas trwania Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Nowe Horyzonty we Wrocławiu. Informacje pochodzą ze strony: